Kraina Bez Cierpień

Stąpając niepewnie po ulicy, podziwiam twarze wytwarzające uśmiechów moce,
lecz część twarzy, jakie widzę, są dla mnie obce.
A tam, zaryzykuję. Podchodzę do nieznanej osoby,
ale ta, sądząc po ucieczce, chce bawić się w podchody.

Zaciągnęła mnie do parku pobliskiego,
który po upływie wielu lat nie stracił "tego czegoś".
Wreszcie zdyszana kobieta zatrzymała się,
podpierając się o jedno z wielu drzew.

"Widzisz te drzewo? To tu się zakochałam,
tylko tu czuję się jak w niebie,
ale o smaku szczęścia zapomniałam,
lecz nie mam chęci odpłynąć do Krainy bez Cierpień".

Każde jej słowo dawało do zrozumienia,
że paru rzeczy nawet wspaniała chwila nie zmienia.
"Ja bym się cieszyła, gdybym miała tak piękne dzieciństwo,
miałabym wtedy wszystko prosto ułożone, na czysto".

Dopiero po tej rozmowie uświadomiłam sobie,
że życie w Grodzisku jest piękne.
A teraz idę podziękować odpowiedniej osobie
i przekonać, że nasze miasto czasem bywa Krainą Bez Cierpień.

autor

Justinka

Napisany: 2007-02-18 Dodano: 2007-02-28 20:58:23

Ten wiersz przeczytano 597 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie