U kresu

Niszczysz nas
powoli
lecz systematycznie
Jakże krusi jesteśmy
w twoich rękach

Twój krzyk sprawia
że pękamy nieregularnie
dzień po dniu
odłamkami rozbitego zwierciadła

rozsypuje się nasz świat
mozaiką wzruszeń



Ostre słowa
spadają lawiną pocisków
pozostawiając brzydkie rysy

nawet w słońcu je widać


Nie potrafię już dłużej patrzeć ci w oczy
w twarz którą kiedyś kochałam
Teraz jest ona tylko maską zastygłą w nienawiści

Smutno patrzą oczy
matowe od niewypłakanych łez

to tak boli



tato

autor

Siladhiel

Dodano: 2005-03-01 15:50:35

Ten wiersz przeczytano 572 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie