Krótka historia o mnie...

To wszystko zaczęło się dwa lata temu.
I choć wcześniej nie czułam tego problemu
teraz to się zmieniło.
Coś moje życie w cmentarz umarłych nadziei przemieniło.
Po kilku latach życia ze smutkiem w niewoli
dochodzę do wniosku powoli,
że nie warto było życia ratować,
ani własnych uczuć w poduszkę chować.
W swoich czterech kątach moje czucia się skrywały
Te białe ściany tyle już bólu widziały i tyle łez znosiły.
I tylko One w moją osobę wierzyły.

Coraz częściej zamykam się w swoim pokoju,
szukając tam ukojenia i spokoju...
Tyle razy me życie tam zakończyć się miało.
To właśnie tam ma dusza i ciało ze śmiercią się witało.
Lecz zawsze działo się coś dziwnego.
Smutek i rozpacz powoli mijała,
choć tak bardzo odejść chciałam.

Jednak po już kilku gorzkich latach
moje życie dalej trwa tak...
Nic się we mnie nie zmieniło.
Nic pięknego w moim życiu się nie pojawiło.
I dalej cierpię na tę samą chorobę,
nie widząc co jest tego powodem.
Nie radzę sobie z życiem, nie potrafię uwierzyć w siebie,
ani w trudnych momentach iść po radę do Ciebie.
Codziennie coś pcha mnie do tego, by nie obudzić się dnia następnego.
Może to gorzkie łzy wieczorami wylewane.
A może raniące słowa w moją stronę wypowiadane.
Nie wiem...

Chciałabym to wreszcie zakończyć.
Pogodzić się z losem i iść wprost przed siebie.
Lub na jedno palca skinienie odejść na zawsze
i nigdy nie wrócić,
ciało w pył obrócić, na jedno palca skinienie...

Nie wiem co daje jest mi pisane.
Może śmierć mnie w swe ręce dostanie
lub życia szczęśliwy los powie mi to coś,
co nada życiu memu sens.
Może za jakiś czas
stanę ze szczęściem twarzą w twarz...

Tyle pytań... A żadnych odpowiedzi ;(

autor

*Ann*

Napisany: 2007-04-29 Dodano: 2007-05-05 16:11:56

Ten wiersz przeczytano 650 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie