Krzesłoczujny

Siedzi przy wejściu.
Patrzy, kto wchodzi.
Czyta gazetę,
która go nie obchodzi.

Siedzi i siedzi,
czuwa i czuwa.
Krzesło wykrzywia,
garb mu się robi.

Zarost siwieje,
łysieje głowa.
Zmarszczki twarz pokryły,
już prawie nie widzi.

Starość go przytłacza,
kosa krzesło łamie,
czujność już uśpiona
przez światło w tunelu...

W końcu się doczekał!
Odnalazł to na co czekał!
Bez krzesła, czujności.
Lecz do niego przyszedł!

tytuł taki a nie inny, gdyż miałam chęć stworzyć nowy neologizm :)

autor

łucjak

Dodano: 2010-04-23 16:48:24

Ten wiersz przeczytano 573 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie