krzyk

rozsądek woła z myśli nicości
przestań zapomnij
już o tej miłości
lecz serce wciąż kłóci się i spiera
tym razem to ono wybiera
" jak ty pięknie wyglądasz!
taka szczupła i w ogóle!"
nie chcę zachować powagi
choć dusza walczy z bólem
to mówić im nie muszę
że znowu spadłam z wagi
"jejku jak ty zakwitłaś!"
cóż zdarza się co roku
kwiaty do słońca się śmieją
spijają rosę z obłoków
a potem usychają
gdzieś gubią płatki marzeń
"przekwitam"- odpowiadam
świadoma tych wszystkich zdarzeń
gdybym mogła tą miłość
w zamkniętym pąku zatrzymać
tak by go wiatr nie otworzył
i nie zniszczyła zła siła
przyroda po zimie srogiej
znowu do życia powstanie
lecz dusza ma zraniona
już na zawsze zostanie
i choć wokół zakwitną
cudowne ogrody miłości
nie wpuszczę już do swojego
żadnych nieproszonych gości
pytasz dlaczego
mi smutek doskwiera
po prostu kochanie
spalam się
umieram....

autor

anatea

Napisany: 2010-06-03 Dodano: 2010-06-10 08:07:52

Ten wiersz przeczytano 435 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie