Krzyk

Chmury płaczą, a to ja jestem dziwnie smutna...
Kwiat zwiędł, a to mi oczy zachodzą siwą mgłą
Panie Boże, czuję, że jestem okrutna
Nie wiem, jak pokonać oplątujące mnie zło.
Dlaczego, smutku, opętałeś moje serce?
Rozpaczy... dlaczego mnie obezwładniasz?
Dlaczego zabraniasz poczuć coś więcej
Niż swój nostalgiczny rozgardiasz?
Zaśnij apatio, zaśnij bezlitosna nostalgio
Chcę choć przez chwilę poczuć się dobra
Chcę by miłość przeniknęła mnie swą magią
Niestety chcę więcej niż bym mogła...
I przez to wciąż jest mi dziwnie smutno...
Wciąż czuję nagość rozgoryczenia
Nadal panicznie boję się o jutro
A moje niespełnione marzenia
Czekają chyba na mnie – nie smutną.
Szyk myśli i brzęczenie muchy
Proszą by wykończyć siebie kłótnią,
By przestać wierzyć w obłąkane duchy.
........................................... ..........................
Żyjcie swoim życiem, swą naiwną radością
Nie przeszkadzajcie sobie ani chwili
Nie zawracajcie sobie głowy litością...
Nie próbujcie się nawet wysilić
Cierpienie... czy wiecie chociaż co to znaczy?
Zajrzyjcie do jakiegoś zadufanego słownika...
Głupie? Może więc chcecie zobaczyć
Smutne oczy niemego słowika?
Płaczcie ze mną... ale czy łzy coś zmienią?
Czy pozwolą poznać smak szczęścia...?
Czy tylko jeszcze mocniej ukorzenią
Smutek z powodu mego odejścia...
Kwitnący kwiatem czarno – szkarłatnym?
Nie słuchacie tylko mego krzyku
Może lepiej... będzie wam żyć samym światłem...
Pamiętajcie jedynie o tych myśli szyku...

autor

Kasia

Dodano: 2004-09-07 21:44:39

Ten wiersz przeczytano 565 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie