Krzyk

ten krzyk porusza,a najbardziej przeraża mnie fakt,że
jest tak bliski jak oddech..aż go czuję na
ramieniu..zabierz go ode mnie.

szpitalne przeżycia z czasem sie zacierają..jak bóle
porodowe i należy nawet o nich zapomnieć..dla własnego
dobra

Przejmujący jest Twój wiersz... Znam trochę szpitalne
realia i myślę, że faktycznie ten strach snuje się
między łóżkami, tylko, że każdy przeżywa własny dramat
na swój sposób i na szczęście nie wszyscy się boją.

Niezły wiersz, "krzyk podąża pustką ludzich
westchnień"- podoba mi się to stwiedzenie;))