Krzyże przydrożne

Otulone płaszczem białych brzóz,
na rozdrożach wsród pól
pachnących koniczyną i lipą
stoją krzyże przydrożne.
Wrośnięte w polski krajobraz
jak garbate wierzby.
Skromne.
Polskie.
Piekne i zadumane.
Od wieków świadkowie wiary,
pamięci
tragedii.
Rozpostarte ramiona,
ozdobione srebrzystą pajęczyną
wydają się
wskazywać drogę,
błogosławić.

Przechodniu,
przystań na chwilę.
Zatrzymaj pędzący pociąg
nowoczesnego życia.
Otwórz serce
pokryte rdzą obojętności.
Tu u krzyży
wiara ojców,
modlitwa matki
wypowiedziana szeptem.
Tu oddech starej wioski.
Te krzyże przydrożne
to nasza duma,
to serce Polski.

Inspiracją do wiersza były zdjęcia krzyży i figur przydrożnych w Polsce, zrobione przez mojego znajomego, Bogdana, wspaniałego fotografa- artyste.

autor

Wiewiórka

Napisany: 2009-01-18 Dodano: 2009-01-24 16:16:19

Ten wiersz przeczytano 2435 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie