Księżyc

Krople deszczu spływające po szybie
napawają mnie strachem.
Przed czym to strach?
Przed twoim odbiciem?
Przed twoim zapachem?
Księżyc mi szepcze,
daje mi radę.
Nie ucieknę przed ciemnością,
Lecz pozostawię obawę.
Blask razi źrenice.
Rozszerzone w pełni gotowe,
napełnione odrazą, skierowane ku górze, samotne, beżowe.
Czuję, że teraz nie jestem sama.
Został on.
Wielki i złoty jak królewska brama.
Chowa tajemnice, słucha szumu nocy,
Czytane głośno stronice wołających pomocy.
Nawet jak nie wysłucha to wiem,
że będzie zawsze nad moim grobem.
Otaczają go gwiazdy,
niczym punkciki rozsiane na rozległej polanie.
Zagubiony wędrowiec zawsze go dostrzeże.
Zatopiony statek i dalekie wybrzeże.
Z każdej strony jest, nie opuszcza stworzen.
Zostanie teraz do rana.
Zostanie ze mną i z Bogiem.

autor

Katharsis_Malunia

Napisany: 2006-01-01 Dodano: 2007-08-28 02:58:42

Ten wiersz przeczytano 561 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie