Ku przestworzom I

I

Leżąc w kołysce wznosisz w górę oczy
Jadąc w wózeczku wpatrujesz się w niebo
I tak zaczynasz ten swój byt człowieczy
Nawet nie wiedząc, że dążysz do Niego.

Cóż jest dzień życia na ziemskim padole
Cóż to lat tysiąc w nieskończonym bycie.
Dokąd więc dążysz ty ludzkie pacholę
Czy wiesz gdzie idziesz przez calutkie życie?

Trzeba ci podać rodzicieli ręce
Te co wskazują prostą, jasną drogę.
Bo starość spotka w samotności męce

Tych, co miast serca wdzieli sędzi togę
Sami dla siebie z życia chcieli więcej
A miast czułości mówili nie mogę.

03.11.2009

autor

Luna Gaj

Napisany: 2009-11-03 Dodano: 2009-12-01 19:04:07

Ten wiersz przeczytano 529 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie