Kukiełki...

Teatr,
Kurtyna...
Opadająca zawsze we właściwym momencie, nieomylna.
Światła
Podobne do gwiazd, które oświetlają salę.
Kostiumy
Tańczące niczym łabędzie na starej, drewnianej scenie,
Która skrzypi za każdym mocniejszym nadepnięciem bucika
Widownia
Która oklaskami zagłusza cichutki płacz.
Aktorzy
Którzy mówiąc nie swoje słowa, nie swoje role grając,
Nie swoje uczucia okazując, nie swoje imiona podając,
Płaczą płaczem bez łez.
Ktoś zabrał im duszę i dał inną.
Zniewolił
Płaczą płaczem bez łez
Mając nadzieję, że przebije się on przez tłum
Zachwyconych widzów.
I dotrze do kogoś,
Kto usłyszy ten płacz i pomoże
Choć raz zapłacząc ku ich pamięci…
Aktorzy
Niemi, niewidomi, głusi
Ciągnięci za lniane sznureczki
Wbijające się w drewniane nadgarstki i drewniane kostki.
Płaczą płaczem bez łez.

autor

Angel-in-dark

Napisany: 2005-05-04 Dodano: 2005-05-04 14:15:48

Ten wiersz przeczytano 396 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie