Lalka

Porcelanowa twarz,
otulona gładzią marmurowej bieli.
Szlachetne lico i stara nadzieja...

Wysoko ponad stołem,
wzniesione szafirowe oczy.
Wzrok przenikający dziecinne zmartwienia.

Ciepły uśmiech, zakrywający
gorzki ból istnienia.

Tak to ona, matka.
Jak płomienna kula- wypala się...
Każdy dzień okrawa ją ze snu,
jedności ciała i duszy.

Kilka samotnych chwil i pusty kąt...

autor

ninabakowska

Napisany: 2008-01-18 Dodano: 2008-05-30 14:50:15

Ten wiersz przeczytano 591 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie