Lament przemijania

Lament przemijania

Wiem przecież od dawna, że życie przemija,
i że na tej ziemi nie zostanę wiecznie,
nigdy nie powtórzy się miniona chwila,
czas to żaden pieniądz, czas to chyba świecznik.

Na nim tak jak świeca topię się codziennie,
czas nawet istnieje, gdy ja się wypalę,
poniektóre świece gasną nazbyt wcześnie,
po jednych pozostał cień, dym i ogarek.

Na miejscu ogarka nowa świeca płonie,
z biegiem lat roznieci swe żarliwe ognie,
i los kruchy weźmie w swoje własne dłonie,
teraz ja uważam, by nie znikł jej płomień.

Kiedy gasną świece, które blisko stały,
lamentują strasznie te, co jeszcze płoną,
i zamiast się cieszyć swym światełkiem małym,
płaczą, narzekają, łzy woskowe ronią.

I zimno im strasznie, chociaż świecznik nadal
wcale nie jest pusty, wiele świec się pali,
lecz to dla nich żadna pociecha ni rada,
gdy nagle nie widać blasku, co kochali.

Stoję na świeczniku, rozglądam się wokół,
tyle świec juz zgasło, zostało wspomnienie,
pamietam, ze właśnie zimą i o zmroku,
ogrzać potrafily słowem jak płomieniem.

Ja nad przemijaniem płakać wcale nie chcę,
bo boję się chyba, że łzy plomień zgaszą,
podsycam więc ognie, by gorące serce
grzało nas swym ciepłem i miłością naszą.

Nie chcę lamentować, chce płonąć, chce kochać,
lepsza od lamentu jest miłość wieczorem,
niechaj przemijanie nad sobą zaszlocha,
Miłość nie przemija, jest jak wieczny ogień.

Solingen, 17.6.2013 / autor: Grazyna Pawlas

mozna posluchac jako piosenki, ktora wczoraj powstala http://www.youtube.com/watch?v=71ECweFknVE

autor

winter

Napisany: 2013-06-17 Dodano: 2013-07-06 10:19:00

Ten wiersz przeczytano 1002 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie