Ławka i róże….

W klatce dłoni zamknę,
Swoje myśli o Tobie.
Nie będę uczyć się już ciszy,
Z entuzjazmem dziecka przygarnę życie.
Tak zwyczajnie zrobię coś dla siebie.
Choć moje wspomnienia nigdy nie zapomną,
O wspólnych planach na „ razem” w życie,
Które miało ławkę w ogrodzie,
Porośniętą różami…
Pamiętam…
Już czułam ich zapach.
I ogień w kominku miał tlić się nocą,
By nie marzły mi wciąż zimne stopy.
Moje wspomnienia będą częścią Ciebie,
Ważną i bliską mojemu sercu.
I chociaż byłam wtedy taka twarda,
Nawet nie wiesz, że pękło mi serce.

M.Wityńska.

autor

Mariola Wityńska

Napisany: 2007-01-25 Dodano: 2007-01-26 00:06:41

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie