Lęk

Zamszowego kątu odmęt przywołuje
wspomnień żale i łez kaskady
Gdzie pozostały zapomniane bóle
chwile złamane, zeschłe zdrady

Wtem zachwyt za duszę ściska
podziw gotuje, myśl w biel odzianą
I nagle zrzuca z troski urwiska
odbiera duszę, kurzem owianą

I tylko całun lęku niezachwiany
na zamkniętej umysłu bramie
piorunem rażony, wciąż dziergany
pozostał niczym żelazne znamię...

... lęk przed kolejnym człowieka gestem.

autor

Szklista

Dodano: 2007-12-12 22:47:52

Ten wiersz przeczytano 544 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie