Libański gest

ten wiersz dedykuje Arabskim znajomym , z którymi miałem okazję pracować, i dzięki nim poczułem się troche jak bohater "Alchemika" ;)

pustynne Słońce rozpala Ziemię
pragnienie wisi na suchym drzewie
zakrywasz oczy za swoim cieniem
stojąc samotnie jak dwa kamienie

gnijące serce bije zbyt wolno
Sahary pył mdli Cię od rana
bez horyzontów celu, powoli
idziesz do przodu jak karwana

godzina trwa - wieczności całe
w wielkim upale półksiężyc lśni
ciągniesz za sobą Allaha wiarę
jak starodawni Hashishin

autor

Lugorski

Dodano: 2007-07-28 00:14:31

Ten wiersz przeczytano 447 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie