Liturgia milczenia

ile okaleczonych wierzb
ich pinie spróchniałe
gałęzie połamane
cienie minionych lat
idących ludzi
tu melancholia
i ja tyle dni
niewidzialnie niknie mój ślad
choroba ciała niszczy
zimno wnika mrozi
okaleczona niemocą rozdarta bólem
moja wierzbo
żalu nie uciszam
liturgią milczenia
wymawiam modlitwę
mało kto usłyszy
mało kto uwierzy...
nasza cisza nie istnienia
tylko idące wierzby polami
płaczą nad ludzkim losem
aż zwali je wichura
rozsypie w proch
zmiesza z ziemią
ona ostatnią kochanką
udręczonych ciał

autor

NiebieskaDama

Napisany: 2011-09-29 Dodano: 2011-09-29 14:05:40

Ten wiersz przeczytano 397 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie