Lubię, kiedy deszcz

Pojawiłem się nagle w tej przestrzeni przymglonej.
Pojawiłem się znikąd i donikąd zmierzam, jak ta ulica, co wyłania się z nocy.
Jak ta ulica,
co prowadzi w noc.

Chodniki po obu stronach asfaltu i ściany kamienic.
Okna świecące pustką.
Wyłaniają się w półświetle szpalery lamp,
kiedy idę pomiędzy,
starając się dosięgnąć za nimi mrok.

Kołują w powietrzu liście. Kołują tak powoli i bezszelestnie,
a lśniący pod stopami dywan coraz bardziej tłumi szmer deszczowych kropel.
Wyostrza się stukot na krawędziach blach,
dźwięczą cicho strumienie we wnętrzach rynien.

Coś spadło z wysoka i plusnęło przede mną w kałuży.
Spróchniała gałązka ułamała się pod ciężarem zbłąkanego ptaka,
który, zanim na niej przysiadł,
zdążył już odlecieć – gdzieś – w nic...

(Włodzimierz Zastawniak)

https://www.youtube.com/watch?v=FC5aKaooYww

autor

Arsis

Napisany: 2016-10-28 Dodano: 2016-10-29 00:06:29

Ten wiersz przeczytano 696 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie