Ludzie. Potwory.

Zabierz ode mnie te czarne macki rzeczywistości.
Poszczuj moich wrogów swoją siłą. Wywalcz dla mnie drogę ku wiecznej wolności.
Zabierz mnie stąd. Nie chcę żyć w świecie fanatyków spod krzyża i ambony,
nie chcę dławić się polityczną obłudą, hipokryzją na salonach.
Daj mi wiarę i nadzieję, że to tylko koszmar zmęczonego Boga.
Wmów mi, a uwierzę, możesz nawet skłamać bez wysiłku.
Byle tylko nie patrzeć na świat, który się stacza. I siebie pośród mrocznych jego pomników.
Sprzedaj mi bajeczkę o kolorowych ptakach i krainach płynących słodkim sokiem,
wyszydź mą naiwność, jeśli chcesz! Ale skorzystaj z niej, ile tylko zdołasz!
Bo potknąłem się idąc drogą świadomości,
zapłakałem żałośnie, kiedy odkryłem tajemnicę ludzkości.
Chciałem bardziej poznać, by mocniej jeszcze pokochać.
I poznałem. Konam zbyt wolno, by nie cierpieć wśród milionów.
Albo odbierz mi zboczenie spojrzeń na drugą stronę medalu,
podaruj ślepotę. Zaszyj wargi i powieki, jak innym wciśnij twardy dysk w ciało.
Skoro żaden miecz nie może przeciąć pancerza ludzkiego otępienia,
wolę nie wiedzieć! Nie cierpieć grzechem postępu w systemach.
Choć z drugiej strony, ciężko będzie być świnią czekającą na rzeź, otumanioną pozorem,
ale to lżejsze jest niż wiedza o nas. Ludzie. Potwory.

autor

rebel

Napisany: 2010-05-06 Dodano: 2010-05-06 08:37:07

Ten wiersz przeczytano 535 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie