Ludzkość. Boli.

Płaczę. Non stop, choć łzy nie uświadczysz na policzku,
spowiadam się przed sobą co dzień. Pogardzam Rebelem buntownikiem.
Bo tak mi ciężko walczyć z wszystkim, co mnie otacza,
wolałbym nieświadomie trwać w pustce życia, zwanej przemijanie.
Ale nie potrafię. Ktoś rzucił mi krzyż na barki i kazał nieść go za miliony,
ktoś bardzo skrzywdził w życiu. Dziś jestem taki właśnie. Studiuję siłę mroku.
Pławię się w smole, oskarżam, szukam prawdy w życiu,
a Prawda boli. Bo mówi o nas, ludziach.
Doktor Jackyl, chciał być dobrym człowiekiem, niezauważonym dla świętego spokoju,
Myster Hyde obnaża niedoskonałość Stworzenia. Jest sumieniem Narodów.
Rozrywam się na dwoje, szaleństwo jakieś krzyczy,
nie mogę uciec od świadomości, która uczy czym jest życie.
System oplata mnie jak drut kolczasty. Widzę to, choć wielu nie chce zobaczyć.
Że marnym pyłem jesteśmy dla władzy, choć chcemy inaczej.
I cierpię. Moja choroba to świadomość. Zdolność postrzegania prawdy w spisku systemowym,
kto widzi, ten wie. Ludzkość bardzo boli.
Zadaje rany, które się nie goją,
czynem, słowem, wyznaniem. Kalectwem epokowym.
Jakby ktoś mnie oślepił duchowo, mentalność mą na manowce wyprowadził,
byłbym większością. W sumie szczęśliwym, ogłupiałym baranem.
I nie płakałbym, jak płaczę. Ale czy byłbym sobą?
Kim jest Rebel? Szaleńcem, czy wojownikiem o Prawdę... Gdzie jesteś Boże...

autor

rebel

Napisany: 2010-06-02 Dodano: 2010-06-02 09:34:05

Ten wiersz przeczytano 469 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie