Luki

Wpoili mi śmie­szną wiedzę,
do głowy naw­ty­kali, co wie­dzieć niewar­te,
uszy nad­sta­wiając orzek­li, że bredzę,
gdy nauki ich nieopat­rznie naz­wa­lam żar­tem.

Cza­su mi pot­rze­ba w życia ulot­niości,
tem­pus fu­git, aeter­ni­tas ma­net,*
oczy zwra­cam ku niebu szu­kając mądrości,
niedo­sięgłych ga­lak­tyk i od­wie­cznych pla­net.

Py­tania co nie mają od­po­wie­dzi,
których chwy­tam się jak brzyt­wy.
Strach co ludzkie myśli śledzi.
Zwątpienie-mo­red­rca mod­litwy.

Ty­le jest w życiu zawłlości,
niedo­ciągniec w śpie­sznym by­cie,
a my ludzie całkiem prości,
iść mu­simy przez to życie.

autor

Balonowa

Napisany: 2013-04-04 Dodano: 2013-03-04 16:37:32

Ten wiersz przeczytano 559 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie