Lustro

Bo gdy mrok nadchodzi, a dzień odchodzi w niepamięć,
Stajesz przed lustrem prawdy rozliczającym cię ze wszystkich czynów,
Twój ból istnienia zakorzeniony w umyśle staje się twoim najcenniejszym skarbem,
Patrząc w swoje odbicie analizujesz każdy gest, jaki dziś wykonałeś,
Wiesz, że ma to sens,
Ten sens to dzień jutrzejszy, który zaczniesz od nowa z czystą kartką,
Na kartce tej z każda następną godziną zapisywane będą twoje czyny i gesty,
Z każdą chwilą przygotowywał się będziesz do kolejnego spotkania z własnym odbiciem,
Będziesz się starał żyć tak by nie wstydzić się samego siebie w wieczornej sesji przed lustrem,
Oczywiście znowu ci nie wyjdzie,
Znowu będziesz chciał coś zmienić następnego dnia,
I tak będzie w kółko, tak będzie za każdym razem,
Więc jaki jest sens codziennej katorgi przed lustrem,
Po całym seansie dnia, który właśnie skończyłeś położysz się niespokojnie do łóżka,
Męczyły będą cię koszmary senne, i usiłował będziesz coś zmienić
Co dnia będziesz słabszy, lustro cię wykończy
Będzie to śmierć na żądanie, i morał jest jeden i nie ukryty w wersach tekstu,
Nie myśl o tym, co się stało tylko o tym, co jeszcze stać się może,
W przeciwnym wypadku zginiesz i nawet nie będziesz, wiedział, kiedy i za co.


Lewandowski Jakub Płock 29.05.2006

autor

art=sic

Napisany: 2006-05-29 Dodano: 2006-12-22 00:08:14

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie