Manifest

umieszczona
w wyjątkowo niedopasowanej
rzeczywistości rażącej
pogubionymi guzikami
nogawkami wlokącymi się
noga za nogą

gdybym potrafiła szyć
pewnie łatałabym
drażniące nagą pustką dziury
mogę jeszcze zatopić
ten świat w krzywym zwierciadle

z gardła półłysego mężczyzny
(owłosionego w jednej- czwartej
kolejna ćwierć pokryta kurzem)
bulgocząco wypadają
manifesty przeciw przemocy wiatru

ulicą przejeżdża pociąg
ruch wstrzymany
świat zamiera
czy mam zatkać żyły?
a może wystarczy zdusić oddech?

zaleję parafiną
dynamizm powolniejącego życia

ubranie oddam krawcowej
niech wydrze zbyt luźne szwy

autor

evel@

Napisany: 2005-08-01 Dodano: 2005-08-03 09:06:43

Ten wiersz przeczytano 442 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie