Marzenia

Żyła tylko w moich marzeniach,
bo tak naprawdę nie było jej,
chociaż widziałem zarys jej cienia,
co obok mnie wiernie szedł.

Napisałem dla niej wierszy mnóstwo,
pomysły – nie wiadomo skąd,
świat zionie przeraźliwą pustką,
a my idziemy skrajem łąk.

Ciepłe dłonie, ciepły uśmiech,
metafizyczny wzrok,
księżyc – zazdrośnik wielkodusznie
posrebrzał nasz każdy krok.

Pomiędzy nami było to coś,
coś , co się zjawia raz na sto lat,
teraz jej nie ma – tylko kląć,
wiatr świszczy jak piekący bat.

Nie ma, zniknęła , odeszła w dal,
może wcale jej nie było,
lecz znów zobaczę ją w swoich snach,
wskrzeszę, jak ogień, płomienną miłość.

Pójdziemy razem, radośni tak,
trzymając się za ręce,
ukryje nas jesienna mgła,
jak ptak zatrzepoce serce.

Ona była, była , była
jak ciepło świecy, jak czuły wiersz,
jak szelest traw, zapach igliwia,
jak wieczny śnieg – była i jest.

autor

slawerock

Napisany: 2010-09-18 Dodano: 2010-09-24 00:02:01

Ten wiersz przeczytano 416 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie