Melodie o zmierzchu

Ludzkości upadła,
Przyjemnych snów!
Bo z niebaspadła
Pryśnie myśl znów…
W sercach zachowajmy
Słońca boże ranki.
Treny zaśpiewajmy,
No i kołysanki.

I oko zmrużyłem
Z Bogiem do poduszki,
Lecz w bajkach odkryłem
Królewny i wróżki…
Coś w duszy zagrało
Struną złowróżbną…
Pytanie zastało
Zadane zbyt późno:

Dlaczego się pieni, gdy skarby oddaję?
Śpiew syreni słyszę w muszlach tych podarków.
Nie klaszczę- aktorom talentu nie staje.
Teatr klęków, rąk złożonych, zgiętych karków…

Ugaś na chwilę
Spojrzenie wieczności.
W oczach Twych tyle
Rozpaczy i złości…
We włosach księżyca
Chochliki srebrzyste…
Jego tajemnica
I twoje oczy szkliste…

Zaśpiewaj mi znowu
Dawną pieśń kochanków.
Niechaj z bitew, łowów
Powrót z blanków zamków
Trąby obwieszczają…
Królem jestem tam.
Tutaj smętnie grają,
Więc zaśpiewam wam:

Szczęście drze niebiosa ociężałe plagą.
Bólu odrzucenie stacza w morską pianę…
Człowiek włożył szatę, bo ma skórę nagą;
Bóg mu utkał cierni róż grobowych wianek…

autor

Faust

Dodano: 2007-01-25 19:06:57

Ten wiersz przeczytano 455 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie