Meta życia

A kiedy przyjdzie już na mnie czas,
odejdę w zapomnienie,
nie wyschnie rzeka, nie zniknie las,
bo marnym jestem stworzeniem.
Jako pokutę pomnik kamienny
przyjmę na swoje barki,
ciemność ogarnie mój dom trumienny,
nie dadzą mi latarki.
Wszyscy zapomną po krótkim czasie,
że żył wśród nich ktoś taki,
że niegdyś razem byliśmy w trasie,
podziwialiśmy ptaki.
Jedynie bliscy sortując zdjęcia
uronią czasem łezkę,
bo żal im trochę, że król poczęcia
postawił na mnie kreskę.

Krystian Kucia

autor

KrystianKucia

Dodano: 2012-04-07 12:34:36

Ten wiersz przeczytano 641 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie