Mgła jak cierpienie
Mgła jak mleko zalała pejzaże,
przezroczyste postacie,
białe twarze.
Zmęczone snują się istnienia,
marząc o utracie,
cichości własnego cierpienia.
Jest jeszcze tylko życia ostatnie
mgnienie,
zamglone drżeniem,
tego co przemija.
Zapatrzone w zamglone pejzaże,
pragnące jeszcze marzeń,
choć pamięć już niczyja...
autor
Grand
Dodano: 2010-01-14 14:22:49
Ten wiersz przeczytano 451 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Piękny wiersz, łatwy w zrozumieniu. Pozdrawiam+
ładny wiersz....samo życie...pozdrawiam
Nie poddawaj się-piękny wiersz.
mgła jak mleko tzn. biała ,i później autor pisze
-przezroczyste postacie- białe twarze ,dalej autor
pisze -zmęczone snuje się istnienia ,chyba powinno być
istnienie lub napisać zmęczone snują się istnienia
.......itd.cichość własnego cierpienia.
Piękny wiersz...czyta się płynąc.Treść nasycona
mądrością życia:)+