W mieczy bukiet zmienia się czas

Można z niego wyłuskać myśl przewodnią, tę która uodporni wielu na kąsające zagrywki stalowej rzeczywistości.

Duch lukrowany i przełamany
tylko kęsem mitu był
tam gdzie modły wystrzeliwało serce
to z powściągliwości obrane
i pieśnią możliwości polane
przy świata ręce
przy tej która zmienia się w pył
w ten kąsający chęci bramy

Chęci jedynie cierniste
upite dymiącą niezgodą
tą służącą rozgryzającym grobom
nie tylko raz
tam gdzie w mieczy bukiet zmienia się czas
kochający też szaloną iskrę

Jej gesty ostre
doprawiane szklanymi niedopowiedzeniami
tymi które miały łagodnymi być
nie tylko w chwilach rozpruwających
w tych przypominających ramiona klątwy
wyciskające nowy świt
chyba zatruty szczypiącymi wątpliwościami
za każdą i za tę jeszcze nie raczkującą wiosnę

autor

kenaj262

Napisany: 2013-08-21 Dodano: 2013-08-23 11:55:59

Ten wiersz przeczytano 687 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie