Miłość (I)

Z każdym dniem
potrzebuję coraz więcej sił
by wydostać się
z naszego łóżka
mojego grobu

Coraz słabiej
opieram się atakom węży
Twoich rąk
które chcą mnie opleść
na zawsze

Złota klatka Twych dłoni
do której wszedłem
z własnej woli
zdaje się być
coraz mniejsza
coraz mniej tlenu
w powietrzu
coraz więcej Ciebie
Tobą oddycham
tylko Tobą

Chyba się w końcu
uduszę
wszakże wbrew słowom
Poetki
nie można żyć
bez powietrza

autor

Werter

Dodano: 2005-05-09 08:25:33

Ten wiersz przeczytano 430 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie