Młodzieńcza miłość - XV i XVI

Pozdrawiam Was kochani i życzę, dobrej i spokojnej nocy. Dziękuję też pięknie, za sympatyczne komentarze i głosiki:)

Rozdział XV

Ponieważ już świtało i każdy na swój sposób był zmęczony, postanowiono więc zakończyć tę część oficjalną. Teraz trzeba było pomyśleć o jako takim wypoczynku i odrobinie snu. Ci którzy mieszkali blisko udali się do domów, zaś gości przyjezdnych, ulokowano w przeznaczonych do tego celu pomieszczeniach. Po paru godzinach wznowiono imprezę i zaczęły się tzw. poprawiny. Niektórzy zdążyli już wytrzeźwieć, inni wciąż byli na rauszu, a jeszcze inni nie zdążyli albo też nie zamierzali, w ogóle nadużywać alkoholu. Niestety do tej grupy nie można było zaliczyć pana młodego, który to już parę razy trzeźwiał, a i zdążył naubliżać swojej nowo poślubionej żonie. Tak więc sprawdziły się przeczucia Eli, że coś wisi w powietrzu. Taka była zadowolona i w miarę szczęśliwa - ale byłoby za pięknie, żeby mogło to trwać. Takich historii miała w życiu sporo, więc i doświadczenie które raczej nie zawodziło. Minęła niecała doba od zawarcia ślubu, a ona biedna już miała dość. Zamiast cieszyć się i bawić ze wszystkimi, szukała jakiegoś kąta by móc wypłakać się. Jedyną osobą która to zauważyła była jej mama i to jej zwierzyła się, z pierwszych małżeńskich niepowodzeń. Obie były załamane i myślały tylko o tym, co będzie dalej. Ponieważ trzeba było zabawiać gości, a i pokazać się na własnych poprawinach, Ela otarła łzy, poprawiła makijaż i robiła dobrą minę, do złej gry. Nikt nie zauważył, a nawet nie domyślał się, co ona przeżywa. Zbliżał się wieczór a wraz z nim i czas, na zakończenie poprawin. Teraz trzeba było ogarnąć nieład, jaki pozostał po imprezie. Elżbieta zajęła się sprzątaniem pozostałości picia i jedzenia ze stołów, w czym również pomogła jej teściowa. Mama natomiast miała na uwadze Amelkę, która była już bardzo śpiąca. Zajęć było tyle, że Ela chwilowo zapomniała o przykrościach, jakie wyrządził jej mąż. Kiedy już uporały się z tym bałaganem, zamknęły wynajęte na wesele pomieszczenie i udały się na najbliższy przystanek. Oczekując na jakiś autobus, nagle zorientowały się, że przepadli gdzieś ich mężowie. Tu pomocną okazała się Amelka, która widziała zarówno dziadków jak i Zenka, którzy wychodzili jeszcze przed końcem imprezy. Teściowa słysząc to, była pewna że pojechali do niej. Ela zdążyła jej tylko powiedzieć, że tę noc wraz z córeczką spędzi u rodziców i nadjechał autobus. Po około piętnastu minutach wszystkie trzy wysiadły, a teściowa pojechała dalej. Pierwszą czynnością kiedy tylko przekroczyły próg, było położenie Amelki, która usypiała już na stojąco. Teraz już Ela miała chwilę dla siebie, aczkolwiek nie tak, wyobrażała sobie noc poślubną.


Rozdział XVI

Ta noc, którą małżonkowie powinni byli spędzić razem, oczywiście do takowych nie należała. W większej jej części była wręcz męczarnią, niż odpoczynkiem. Kiedy Ela już wstała, czekało ją sporo pracy po tym weselnym rozgardiaszu a i pewnego rodzaju niepewność czy też obawa, co dalej. Około godziny dziesiątej, przyjechała teściowa wraz z ojcem Eli (który notabene u nich nocował), a także ze swoim synem, który nawet już wytrzeźwiał. Był tak miły, że tylko do rany przyłóż. Wtedy Elżbieta jeszcze nie wiedziała i długo pozostawała w tej nieświadomości, że jej mąż miał predyspozycje aktorskie – na zawołanie potrafił tak zagrać, że nikt by nawet nie przypuszczał, że to tylko gra pozorów. Dopóki był trzeźwy i nikt nie zdążył go zdenerwować, był czuły i kochający, a także lubiany przez większość znajomych. Kiedy zaś puszczały mu nerwy, odbijał sobie na żonie, bo to ona zazwyczaj była pod ręką. Oprócz tego że często zaglądał do kieliszka (czego Elżbieta nie do końca była świadoma przed ślubem – miał tzw. mocną głowę), nie stronił również od kobiet, a przyłapany wręcz in flagranti, potrafił wszystko tak przeinaczyć, że stawał się wiarygodny. Wszystko można było o nim powiedzieć, ale nie to, że sprawdzał się w roli męża. Minęły około trzy tygodnie, kiedy to Ela zdała sobie sprawę z tego, iż jest w ciąży. Z jednej strony cieszył ją fakt, że będzie miała jeszcze jedno dziecko, zaś z drugiej, była przerażona. Zenek był nieprzewidywalny w swoich postępkach i nigdy nie było wiadomo, co tak naprawdę w nim siedzi. Momentami było tak dobrze, że aż nie chciało się wierzyć, że lada chwila czar pryśnie. Elżbieta sama sobie się dziwiła, że to wszystko znosi i choć na pozór wydawała się słabą kobietą, jednak gdzieś w środku, była silna. Oczywiście nie tylko siła, była głównym motorem tej niejako gehenny, lecz przede wszystkim miłość, która dawała jej tę siłę. Niejednokrotnie słyszała od rodziny czy też znajomych, żeby od niego odeszła, ale postanowiła wytrwać. Miała też świadomość swojej wręcz głupoty i naiwności, ale jednak uczucie było tak silne, że wszelkie argumenty nie miały żadnego zastosowania. W całej tej historii, był też poniekąd paradoks – mąż który powinien być oparciem nie sprawdzał się, zaś teściowa, w stu procentach. Ela miała w niej wręcz przyjaciółkę, na którą zawsze mogła liczyć, czego w małżeństwie poprzednim nie zaznała. Tak to już w życiu bywa, że miło może zaskoczyć nas ktoś, od którego nie spodziewalibyśmy się niczego dobrego. Poza tym, zawsze mamy nadzieję która umiera ostatnia i bez której nie sposób funkcjonować. Tej właśnie nadziei uczepiła się Ela jak tonący brzytwy i uwierzyła też w to, że uda jej się wszystko przezwyciężyć.

autor

Isia05

Napisany: 2015-10-15 Dodano: 2016-08-28 22:47:19

Ten wiersz przeczytano 726 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie