Moja modlitwa

Nie będę samolubem!

Nie schowam szczęścia w pudełku
Nie wsunę pod łóżko
Nie zawinę w papierku

Nie schowam do teczki
Nie potnę na małe kawałeczki
Nie zamknę w piwnicy
Nie schowam się z nim w ciemnicy

Nie zostawię bezpańsko na progu
Powierzę je z ufnością Bogu

Roześlę je po świecie
Będzie dawać wonne owoce, niczym kwiecie
Wmaluję je w bliskie mi oczy
Nic mi go już nie spłoszy
Wplotę je w przestrzeń
Wypełnię nim każde z westchnień

Pomnożę przez życzliwość Dobrego Oblicza
W tafli energii zobaczę spokoju odbicia
Optymizm niczym dzban życiodajnej wody w ogniu emocji
Wypalę na stałe, będę dawać wszystkim w promocji

Niech każdy się go napije
Zaczerpnie dla siebie, troski zmyje
Niech kokon samotności pęknie
Niech z gąsienicy serca cudny się motyl wylęgnie

Niech poleci wysoko
Da się tulić obłokom
Niech słowik poematy miłosne nuci bratu słońcu
Niech gbury i chmury uśmiechną się w końcu

Niech żabki pokornie rechoczą, śpiewają
Niech czyste myśli figlarnie kumkają
Niech wiewiórka dzieli się ostatnim orzechem
A człowiek szczerym uśmiechem

Niech muzyka będzie z nami przez wszystkie dni, do skończenia świata
Niech entuzjastycznie macha ogonem siostra krówka łaciata

Niech kamienie serca zamienią się w złoto
Niech z ludzkich ust płynie ambrozja prawdy, nie błoto
Niech prawda będzie fundamentem bliskości
A troska o drugiego człowieka ostoją miłości

autor

olartystka

Napisany: 2006-12-09 Dodano: 2007-02-05 01:18:44

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie