Moja własna ścieżka

Biegnę gubiąc cały świat.
Idę własną, wąską ścieżką.
Nie powtarzam nikogo.
Nie pragnę niczego wielkiego.
Chcę zawsze prosto iść.
Sama dla siebie drogowskazem być.
By dojść, gdzieś, gdzie nie pokona mnie już nikt.
I choć czasami sił już brak i dziwny cały świat.
Wiem, że to czego chcę kiedyś będzie bliżej mnie.
Bo czekać to znaczy wierzyć.
Bo wierzyć to znaczy trwać.
Bo trwać to znaczy znajdować sens.
A sens to życia smak.
Póki gorzki życia smak póty nie będzie trwać ład.
Bo gdy nastaną lepsze dni,
słodko smakować będą chwile.
Wtedy ma droga znajdzie sens.
Czekać na tych kilka chwil,
by kiedyś uśmiechnąć naprawdę się !

autor

Aura16

Napisany: 2014-01-10 Dodano: 2014-01-10 16:10:21

Ten wiersz przeczytano 513 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie