Moje zmartwychwstanie

Byłam na moim grobie,
opuszczonym.
Spojrzały na mnie smutne oczy Maryi.
Obłąkane matczyną miłością.
Upadłam na marmurową płytę
i wylałam ocean rzęsistych łez.
Moje ciało zaczęło przenikać zimne
wrota mogiły.
Upadło w ciemność.
Wniknęłam w szkatułę dębową.
Spojrzałam na swoje nieruchome
ciało, na porcelanową twarz
bez wyrazu.
Nie czułam trwogi, bo piękną zdawałam się sobie w czarnych
szatach żałobnych.
Wtuliłam się w lodowate ciało
i łkać zaczęłam z rozpaczy,
że nie było mi dane zaznać miłości.
I wtem otwarły się mogiły wrota.
Powstałam z grobu ciemnego
jak zjawa w pośmiertnym makijażu,
lecz żywą byłam nad żywymi.
Mogiła moja w głąb
ziemi się zapadła,
ognie piekielne
ją strawiły,
a w jej miejscu zakwitł - dolce vita - krzak róży...

autor

Arachne

Napisany: 2009-03-22 Dodano: 2009-03-24 20:41:05

Ten wiersz przeczytano 552 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie