monolog I

Będziemy tak biec, splątani jednością serc.
Iskra się zmieni w płomień więc...
Wyrwę korzenie stagnacji,
rozpalę ten płomień-mam racje,
Nie dać mu zgasnąć, rozpalać na nowo...
Droga to długa i ciernie są wokół, z nich utworzymy miłości ostrokół,
by nikt nas nie znalazł, by zniszczyć nas nie mógł...
I przyjdzie ta chwila, ten moment wyśniony, spotkają się serca, spotkają się dusze...
Ty to czujesz, ja wiem i ...tylko czekać musze...

..::Samotna noc::.. ..::misiek::.

autor

miś

Napisany: 2004-10-25 Dodano: 2004-10-28 11:13:32

Ten wiersz przeczytano 491 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie