Monolog żony Lota

Narodziłam się dla ciebie;
w długich snach przeciągły oddech się snuł.

Patrzyłam, jak zapalają się gwiazdy na twoim niebie
i bezkształtna masa myśli
ucieleśnia się w błysku w oku.

Wtedy szeptałam:
- Nie puszczaj mej ręki, gdy będziemy szli.

Nie posłuchałeś,
a ja nieopatrznie upuściłam łzę,
która wykiełkowała morzem.

Nie mogłam nie patrzeć wstecz, Locie.
Tam tliły się jeszcze nasze sny
i białe kwiaty wyrastały koło dłoni.

Dlaczego pozwoliłeś, by czas
twardym słupem powlekł me ciało?

Nie wróciłeś nigdy, żeby przyłożyć ucho do skały
i sprawdzić, czy nie bije w niej serce.

autor

Maja Dominik

Napisany: 2006-04-17 Dodano: 2006-11-13 08:06:01

Ten wiersz przeczytano 763 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie