Moze...

Sami nie wiemy i w jakiej skorze
stanac przed wiatrem, co w oczy nam dmie,
potulnie z losem wciaz sie wyklocac,
czy buntowniczo rwac szczescie swe.

Bo niby sami my kowalami...
Na nic to wtedy, gdy zycie przynosi
koslawe buty, w ktorych po bruku
o laske mozolnie twa dusza prosi.

Na nic blagania, gdy droga zbyt sliska...
Zjezdzasz do dolu, choc pniesz sie w gore,
w dole na strzepy swe serce trzaskasz,
a diabel smiejac sie czyha za murem

To gdzie ten aniol, co swymi skrzydlami
przed nawalnica cie chronic mial?
Pewnie zajety wiekszym problemem,
choc przeciez tobie tez pomoc chcial.

No wiec zostanie na wiosne czekac
aniol przypomni swe zaleglosci,
wtedy w dwojnasob moze otrzymasz
narecza szczescia, byc moze milosci.

autor

Maeuslein

Dodano: 2007-02-11 00:00:37

Ten wiersz przeczytano 513 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie