Muzeum paranoiczne.

Stoimy razem w muzeum sztuki paranoicznej.
Przed nami wisi mój obraz. Jest cicho i zimno.
Ty patrzysz i nic nie widzisz, a ja się nie dziwię.
Głaszczę szary tynk na ścianie i cicho płaczę.

I póki za nim nie płynie krew dzika i czerwona,
póki nie biegnie za nim sen śmierci wyplutej.
Kiedy jest jeszcze struchlała nadzieja w wódce.
I kiedy już jej nie ma. Kiedy nie ma nawet matki.

Weź mą dłoń i złap moje oczy rozedrgane.
Serca nie depcz i zrozum za mnie te prawdy.
Bo ja chcę żyć. Pijany egoista chce żyć.
A nie ma życia nigdzie już. Poza tobą. Wiatr.

autor

nikt

Napisany: 2008-03-24 Dodano: 2008-03-24 15:33:36

Ten wiersz przeczytano 555 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie