Na końcu świata

Bóg rzęsą swą, wychodząc z blasków lśnienia;
nadał rysę, by ukoić ciszę martwego sklepienia.
Woda i niebo, niebo i ląd;
w bezkresie zespolone, daleko stąd.
Daleko że mknąć by do nieskończoności;
próżno szukać, w dali początku nicości.
Chaosu oczy, gdzie koniec końca czeka;
zamknięte na zawsze, upuszczona nieba powieka.
Stwórca w swej niezmierzonej mądrości
w mirażu, iluzji zamkną wrota nicości.
Słońcom wolno tylko ginąć w czarnej przepaści;
każdego jedno trwanie, przepada w głębokiej czeluści.
Nowy więc soczysty krąg, u świtu czeka na człowieka;
który świata końca nie odnajdzie, ani się go nie doczeka.

autor

Widmo

Napisany: 2004-07-03 Dodano: 2004-07-13 00:11:06

Ten wiersz przeczytano 580 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie