na swoje korony

na swoje korony
wzniosły nas drzewa
pod nami ziemia
swe serce otwiera

niedaleko horyzont
z oceanem w jedno się łączy
składa pocałunek
wzruszając gładką
tafle wody

liczymy każde źdźbło trawy
każdą kropelkę rześkiej rosy
naturalnie ten czas jest wyjątkowy
jestem i ty jesteś nowo narodzony

wszystko jest pierwsze
wszystko prawdziwe
nie ponaglamy czasu
zatrzymując się
na dłuższą chwilę

i tylko mgła opadając
przeciera nam oczy
świat staje się niczym wysypisko
a słońce jeszcze nigdy
nie było tak blisko

jak ikar wznieśliśmy się naiwnie
by później utracić skrzydła
wciąż gromadząc materialność
a grabiąc niewidzialną
choć istniejącą w sobie stałość

autor

Synea

Napisany: 2016-01-22 Dodano: 2016-01-22 19:21:15

Ten wiersz przeczytano 519 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Ironiczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie