Nad drzwiami klęski

Skądś się przypałętał

W dłoni pinezki, zaciskam pięści,
Tak, że krew kapie od minut paru,
Patrzę na widok czerwonej tęczy,
I spijam ostatek łzawego naparu.

Bo to kres łez, i całych cierpień,
Albo powstanę, albo ucieknę,
Tam, gdzie nie dotknie ból już więcej,
Pamiątkę mam, zniszczoną rękę.

A jutro pójdziesz ze mną nad przepaść,
I powiesz, że będziesz ze mną do końca,
Uwierz, że musisz mi to obiecać,
Bo nie podniosę się nigdy z kolan.

Pojutrze ulepię przeszłości pomnik,
Nad drzwiami klęski wtedy zawiśnie,
Napiszę na nim : "Tak żył bezbronny
To klamry okresu, gdy musiał milczeć."

autor

Clarc

Napisany: 1988-01-01 Dodano: 2011-01-02 19:10:23

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie