Nad mogiłą moją stoisz.

Nie zwlekaj z miłością...

Bo tak mało mi do szczęścia potrzeba-
Miłość, zdrowie matki i Ty.
A z moich oczu
wodospadem słonym znów płyną łzy.
Ile jeszcze muszę wycierpieć?
By wszystko ułożyło się,
bym znowu się uśmiechała, by nie było już tak źle.
Ja chcę tylko trochę radości,
Chwili beztroski, zapomnienia...
Kiedy moje życie zacznie się zmieniać?
Mówią: ' Raz na wozie raz pod wozem '
Moja twarz już oszczerstwiem umazana,
Bagnem kłamstw i bólu, nie rośmiana.
Oduczyłam się już kochać,
zapomiałam jak przebaczać,
Tak powoli już zaczynam się w potwora przeistaczać.
A to wszystko z braku siły,
nie dam rady, poddam się...
W mojej piersi już umarło, już umarło serce me.
Jeśli szybko nie przytulisz,
nie dasz mi sensu istnienia...
Przeniosę się tam w miejsce mojego spełnienia.


Nad mogiłą moją stoisz..
Wszystko mogło być inaczej...
Nauczyłam się tu kochać
więc dziś wszystko Ci wybaczę.

autor

Selene~~

Napisany: 2007-03-22 Dodano: 2007-03-22 12:57:00

Ten wiersz przeczytano 537 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie