nazaret

dojrzały kłos wznosił się jak kościół
niebo pochowało wszystkie swoje ptaki
może cię nie dość zapamiętam
gdy cofnie się fala przypływu

porzuci nas sen białe żeglowanie
niosące nam tygodnie i szepty
przez ciepłe rzeki w swych łożyskach potu

na dziedzińcu oka dojrzewa kropla wody
aby odkupić świat każdego ciepłego poranka
nasze ciało nie będzie już naszym
lecz stanie się ciałem wiersza

odżałuję każdą minutę na zegarze z kamienia
słońca i samotności

11/11/07

autor

Amadeusz

Napisany: 2007-11-11 Dodano: 2007-11-11 12:02:19

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie