Nibylandia

Nie zdobędę odwagi na uśmiech, jawią mi się pętle,
nie mam na to wpływu, muszę zrobić krok do przodu.
Zamknę tylko powieki, żeby nie widzieć lustra -
odbicie nie kobiety, nie człowieka, wita śmiechem.

Nie przeskakują kadry mojego zwiędłego życia,
może to jeszcze nie czas na podróż do Nibylandii,
ale jak mam wierzyć sobie, kiedy nocuję w butelkach?

Przebacz matko, ciężko być Twoim dzieckiem,
przebacz ojcze, powiedz matce, że ją kocham,
być może wybaczy, tego się już nie dowiem.
Możecie wysłać mi list, znacie adres do Nibylandii.

Świta, czas w końcu wyruszyć, póki nie za późno,
kiedy rozkwitają we mnie niezapominajki.
Płaczą ściany, smutkiem żegnają,
nie mogę już obiecać – nigdy tu nie wrócę.

Tylko jedna myśl przeze mnie przenika;
może czas umiliłby arszenik podany w lampce,
lecz nie oddam biletów na statek, pora już wsiadać.

Robię krok do przodu – krew zastygła bez duszy.

autor

tokio hotel

Dodano: 2009-02-14 09:29:36

Ten wiersz przeczytano 940 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie