Nicość

Nie chce głowy tulić w słodki puch litości
pragnąłbym jedynie sciąć krzewy szerokie i zamaszyste
w których nuty zapisują melodię ,gdy nagle krwiste
burzą się jabłonie pełne owoców i kwaśnej miłości

Nie chcę głowy do rany niczyjej przyłozyć
pragnąłbym jedynie utonąc w płytkim strumieniu wiary
której płytkości nie obejmują miary
i w ktorej niczego nie można od razu założyć

Nie chcę głowy do drzewa przystawić
i nadsłuchiwać jęków starych trocin
nie pragnę się nikomu wsławić
patrząc nachalnym spojrzeniem dobroci

Nie chcę głowy przystawić do wichury
gdyż wymiotła ona krzewy cierniste
niechaj wszelkie umysły szkliste
przestaną ciągnąc za dzwonów grube sznury

Nie chcę głowy przystawić do przeznaczenia
i słuchać tego co ma do powiedzenia
Gdyż mam zamiar wierzyć swemu sumieniu
i przepasanemu sercem natchnieniu

Nie chcę głowy oprzeć o grób
ten nadkruszony symbol przeszłości
i patrzę jak szyderstwem świeci ptasi dziób
chcąc odlecieć w świat -bo tak najprościej

Nie chcę głowy opierać o to co przejrzyste
gdyż nie ma to w sobie tajemniczości
Więc szukam Twojej podpowiedzi ... Chryste
gdzie spocząc aby uniknąc wzroku nicości ??

autor

TRUEposh

Napisany: 2004-12-15 Dodano: 2004-12-15 19:58:49

Ten wiersz przeczytano 393 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie