Z nicości mnie stworzyłeś...

Niczym bym była gdybyś nie pomógł mi wstać..gdybyś mnie nie pokochał....

W nicośći trwałam...
W bólu co pierś mą rozrywał...
W obłędzie świata...
W niewiedzy szczęścia...
Żyłam..lecz tak naprawdę żyć nie potrafiłam...dusiłam się i krztusiłam.
Nie wierzyłam w lepszy świat
Nie wierzyłam we własne łzy i ból!
Nie wierzyłam w nic!!
Ty...
podałeś rękę gdy w nicość spadałm bezpowrotnie...
Odkryłeś we mnie piękno, którego nigdy nie znałam
Wrażliwość mą i dobroć
rzekłeś:
Jesteś piękna...i piękną się stałam...
pokochałeś za każdą łzę, ból za moje serce...za mnie...
Otworzyłes mi oczy jak slepemu co ciemność umiłował...wskazałeś piękny świat...
Nauczyłeś mnie kochać!!!
Czym byłby świat?
Czym byłabym ja?
W wirze miłości i szczęścia mimo klęsk i bólu wirujemy nad nasza nicością tak uszczęśliwieni tak nieśmiertelni bo mamy SIEBIE i naszą miłość!!!
Zmieniłeś moje dni, moje życie i świat
Dziś juz wiem, że chcę u boku twego trwać...
I wiem ...że mimo iz lata przemijają i nasze życie przeminie nas nic, nic nie przeminie....

kocham Cię

autor

Diabliczka85

Napisany: 2005-10-21 Dodano: 2005-10-21 00:01:09

Ten wiersz przeczytano 569 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie