Nie płaczę na pogrzebach...

Nie płaczę na pogrzebach - oj nie!
Moje rzęsy - strażniczki oka
zatrzaśnięte na cztery spusty,
żadna mysz smutku się nie
prześlizgnie. Powtarzam sobie
jakoś to życie trzeba przeczekać.

Co z tego że w sercu szaleje
mały potwór - dziecko
strachu,
smutku,
bólu?

Demoluje, daje pokaz
siły,zrywa ze ścian aorty,
szlocha i pada w boleści
na miękkie ściany przedsionków,
targa włosy, drze szaty,

krzyczy
wespół z duszą?

To nic! Ja nie płaczę na
pogrzebach. Nauczona
nie narzekać,
nie żalić się,
nie okazywać uczuć.

Tylko powiedz czemu płaczę
gdy ty żywy odszedłeś?
Nie poproszony
przez nikogo-
z własnej woli,
bez pożegnania.

Oni w kontekście zimnych grobów
mają usprawiedliwienie doczesne,
a ty co mogłeś trzymać mnie w
ramionach choćby po to tylko
by zachować pozór szczęścia -
Uciekasz!

Podkulony ogon,
chowasz pod siebie
żeby ci go przypadkiem nie
przytrzasnęły wyrzuty sumienia.


Oni mieli wybór, opuścili mnie
wbrew sobie - dlatego nie
płaczę na pogrzebach! Płaczę
bo ziemia wraz ze mną się osunęła
i zadrżała w posadach nieba.
Gdy ty, jedyny który mógł
oczy otworzyć zatrzasnął
je w ciemnościach odkochania.

,,Ktoś tu był i był, a potem zniknął i uporczywie go nie ma,,

autor

CiszaNocna

Napisany: 2016-11-27 Dodano: 2016-11-27 10:13:44

Ten wiersz przeczytano 1257 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie