Nie rzucim ziemi...

„Nie rzucim ziemi...” śpiewał pradziad,
po nim to samo śpiewał dziad.
Ojciec, już ciszej, miał dzierżawę,
A dzieci milczą, jadą w świat.

Drzymała, mimo pruskiej buty
Na swojej Ziemi mieszkać chciał.
Dziś w domach dzieci ojciec stróż
Ich pieniądz gdzieś po świecie gna.

Ojczyzna zna ten ból matczyny
Gdy z biedy córki i synowie
Pozostawili żony, dzieci
Na nie wiadomo czyjej głowie.

Czy w pustym domu, bez kromki chleba,
Może rodzić się coś dobrego?
Czy tylko smutek i żal w nim mieszka
Do tego świata niesprawiedliwego.

Spraw Dobry Boże, by w polskim domu,
Którego przecież masz w Swej opiece.
Pracy starczyło dla wszystkich ludzi,
By nie tułali się już po świecie.

Ciągle o tym myślę, sam pracowałem na zachodzie dawno temu...

autor

jozen

Napisany: 2006-12-14 Dodano: 2006-12-14 10:32:53

Ten wiersz przeczytano 428 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie