nie z tej planety

chyba tutaj nie pasuję
nie tak myślę, nie tak czuję
nie rozumiem was do końca
może jestem dzieckiem słońca?

kto mnie wstawił w zimne ramy,
kto ocenia jak kochamy,
gdzie granice są ambicji,
w czym hołdować mam tradycji?

nie chcę żyć jak cała reszta,
na pozory też mnie nie stać
paragrafy mnie mordują
diabli o mnie negocjują...

ciężko być odmieńcem w tłumie
mam kompletny młyn w rozumie...
w mojej duszy istny wir
ktoś pomyśli: ale świr!

dławi mnie ten życia schemat
to jest farsa nie poemat,
to koszmarna jest pomyłka
a gdzie słońca mała bryłka?

może czas się dostosować
słońca blask głęboko schować,
a gdy wzejdzie znów dla wiary
włożę ciemne okulary...

albo lepiej!w skwar lipcowy
rozebrany do połowy
dać się zjarać jak kometa
i powiedzieć: no cóż...meta...

raz dwa trzy- promień skrzy
cztery pięć- ściśnij pięść
sześć i siedem- jestem pewien
oraz osiem- śmierć na stosie...

autor

merc

Napisany: 2017-10-12 Dodano: 2017-10-12 13:04:27

Ten wiersz przeczytano 659 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie