Nie wołajcie mnie!

Nie wołajcie mnie!


Puste, szare domy

Białe ściany bez życia

Odpływam stąd w niewiadomą

Przy dźwiękach muzyki

Myśli, marzenia

Hałas zza okna

Pożoga straconego czasu

Siedzę patrząc w

Nierówny sufit bez-nadziei

Tęsknię... za życiem? za czynem?

Za byciem "obok"



Nie wołacie mnie!

Cienie godzin minionych

Nie wołacie mnie!

Mary sennych przywidzeń

Nie wołajcie mnie!

Wy, którzy nie dbacie



Ja stąd odchodzę

W szczęśliwe dni

Ja idę tam, gdzie

Mnie wzrok prowadzi

Ja wracam... do życia? do czynu?

Do bycia "z", a nie "obok"



... chyba

autor

Arill

Napisany: 2006-12-09 Dodano: 2007-02-14 15:17:47

Ten wiersz przeczytano 399 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie