Nie wolno mi marzyć...

Zamykam oczy, by nie widzieć.
Zakrywam usta, by nie krzyczeć.
Potykam się kolejny raz o własny cień,
z nadzieją, że jeszcze nadejdzie dzień.
Uśmiechem drwię ze wszystkiego.
Z tego całego świata tajemniczego.
Wiara na nic nie zdaje się,
gdy smutkiem ocieram szklaną łzę.
Próbuję oczami dziecka spojrzeć na moje istnienie.
Ale zaraz wyśmiewam samą siebie.
Bo po co mi marzenia, skoro Ty w nie nie wierzysz?

Zagłuszam swój strach budząc się każdego dnia.
Pragnę nadać życiu inny sens, gdy jesteś blisko mnie.
Ale zaraz tracę nadzieję, bo nie jesteś dla mnie.
Chcę krzyczeć ku niebu prosząc o deszcz.
Tylko w nim nie widać mych gorzkich łez.
Gubię się idąc sama wędrówką pełną cierpienia.
Tylko Twoje głębokie spojrzenie może ją zmieniać.
Czasem chciałabym być Twoim cieniem.
Ale to byłoby już kolejnym marzeniem.
A marzyć mi nie wolno...

autor

Mała_poetka

Napisany: 2007-12-17 Dodano: 2007-12-17 17:58:20

Ten wiersz przeczytano 879 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie